Wie kent het niet? De presentatie, de pitch, de speech, of gewoon het gesprek waar we mijlenver tegenop zien. Nou is spreken in het openbaar so wie so al spannend, maar posts en artikelen waarin dit onderwerp behandeld wordt, doen daar nog eens een schepje bovenop door haarfijn te benoemen waaraan zo’n praatje dan wel niet zou moeten voldoen, hoe je zou moeten klinken. Ja, dan kan het je behoorlijk aanvliegen. En dan noem ik nog niet de trilknieën of de bibberende ademhaling….
Spontaan of recept?
Dit hoeft dus niet. Sterker nog, spreken in het openbaar terwijl je “tone of voice” een bepaald recept volgt, heeft een groot nadeel. Het kan namelijk een te grote “self-consciousness” tot gevolg hebben, waardoor we houterig worden en dan gebeurt dus nèt wat we niet willen.
Sleutel
Hoe dan wel? De sleutel zit ‘m hierin: als je weet wat je wilt zeggen en je meent dat echt, dan zal je merken dat je zo jouw woorden vindt. Wat jou beweegt wordt dan de motor en jouw lichaam, stap 2, maakt het tot geluid.
